تا ابدیتی به وسعت حضورم در این کره ی مفلوک

خاکی دستهایت را میجویم که  مرا به صبح برساند

ومن وتو در پیکره ای که وسعتش به اندازه ی ما

است چهارچشمی به افق بنگریم و بخندیم به قوانین

ریاضی چون جمع یک ویک در منطق ما دو نمیشود

یک پیکریم ما.یک دل و یک صدا.من تو شوم وتو

من شوی. حال منی که سراپا از تو لبریز شده با

حرارتی تب دار به استقبال نور میرود.

بوسه  هایت را دوست دارم. حتی بوسه های وداعت

را که تلخ است. باز دلتنگی را بهانه میکنم و چه

قدر این پنجره خوشبخت است که حضورت را لمس

میکند میان واژه هایی که حقیرند.

تو گم میشوی در روزمرگی و من گم میشوم در تو

و شب عالم دیگری است. من در این شبانه های

کابوس وار کشف کردم که یک با یک هیچگاه برابر

نبوده .

کاش میتوانستم مثل تو در روزمرگی گم شوم!!